Rozdział 29

Rozdział 29 + zdjęcia

Wybiegłam z ich pokoju i pobiegłam do salonu. Siedziała tam Joy i... Mick!

- Wróciłem mała - powiedział i pocałował mnie. Wyrwałam się i krzyknęłam:

- Co ty tu robisz? 

- Przyjechałem na miesiąc żeby trochę odpocząć. A co? - spytał.

- Nie pamiętasz co powiedziałam: "Odczep się i już nigdy się do mnie nie odzywaj! Z nami koniec! - spytałam ironicznie.

- Myślałem, że mamy to już za sobą.

- Nie! Nie mam zamiaru ci wybaczyć! A w ogóle to mam chłopaka! - krzyknęłam. Mick zaczął się śmiać. Kiedy zobaczył moją zdziwioną minę, spoważniał i powiedział:

- A kto to? Pewnie jakiś idiota.

- To Jerome! - odpowiedziałam.

- Taaaa czyli idiota - zaśmiał się a ja prawie doszłam do szału. Nagle do pokoju wszedł Jerome. Miał już normalną, piękną twarz.

- O wilku mowa - powiedziałam a Mick zrobił urażoną minę. Popatrzyłam na Jeroma ale jego już nie było.

- Gdzie on jest? - spytał Mick.  Z piwnicy dobiegł krzyk Patrici.

Pobiegłam do drzwi od piwnicy i wywarzyłam je jednym kopnieciem. W takich chwilach zawsze ma się dużo siły. Zbiegłam na dół i zobaczyłam Senkharę-Ninę walczącą z Rufusem Zeno. Patricia im kibicowała.

- O co chodzi? - spytałam.

- Rufus zdradził Senkharę więc ona chce go zabić - napisała Patricia. Chwyciłam medalion i powiedziałam:

- O bogini Neftydo przybądź nam na pomoc. Ej ja słyszę! 

- Maro! Skup się - napisała Patricia.

- Neftydo pomóż nam!

W sali rozbłysło dziwne, niebieskie światło i Rufus wpadł do kuli wody. Obok stała bogini o pięknych, kasztanowo - rudych włosach i czarnych oczach. Miała na sobie egipską tunikę koloru wody. Rufus rozpłynął się razem z wodną kulą a Senkhara rozdzwoiła się. Nina upadła na podłogę a duch Senkhary rozpadł się na kawałki. 

- To ja, Neftyda - powiedziała bogini i dotknęła mojego przedramienia. Tatuaż z maską zniknął a pojawiła się głowa łasicy - znak Neftydy. 

- Co z naszymi chorobami? - spytałam.

- Zostaną uleczone. Najdłużej potrwa leczenie Amber i Alfiego.

- Czemu Amber? 

- Ponieważ stała się staruszką zamiast Jeroma - odpowiedziała Neftyda.

- A odzyskała wzrok? - spytała Patricia. Odzuskała już głos.

- Tak. Dziewczynki muszę już lecieć na wywiadówkę. Tym znakiem oficjalnie uznałam cię za swojego przodka - po tych słowach zniknęła a my wróciłyśmy do salonu ogłosić zebranie Sibuny.

Teraz zdjątka:

3 komentarze = ciąg dalszy