Rozdział 47

Rozdział  47

- Ja chcę do domu. Nie chcę tu zostawać! - krzyczał Alfie.

- Zawsze tak panikujesz? - spytałam.

- Co będzie jak tu zostaniemy i już nigdy nie zobaczymy naszych rodziców? - panikował.

- Musi być stąd jakieś wyjście - powiedziałam.

- Maro! Maro! Ściana........ ona .... się świeci! - zająknął się Alfie.

- Alfie przestań mnie straszyć bo to jest bez... - w tej chwili odwróciłam się i mnie zatkało. Na ścianie widniała wielka łasica czyli znak Neftydy mojej patronki.

- Ccccco to? - spytałam.

- Wejdźcie nie bójcie się. Nic wam się nie stanie - odezwała się łasica.

- Idziemy? - spytałam.

- Nie mamy innego wyjścia. Mogę cię chwycić za rękę. Będzie mi raźniej - przyznał Alfie.

- Ok - wzięłam go za rękę i weszliśmy prosto w drzwi które pojawiły się w pysku łasicy.

- Założysz się, że za chwile te drzwi znikną? - spytał Alfie. Po jego słowach drzwi zatrzasnęły się a nad nami rozbłysły pochodnie. Naszym oczom ukazał się labirynt wielkości Londynu.

- Czy my to mamy przejść? - spytałam.

- Tak - odezwał się ktoś za nami. Na schodach stała Neftyda w swojej sukience koloru morza.

- Kto przemawiał przez Eddie'go? - dotarło do mnie, że to nie musiała być Senkhara.

- Ja. Tutaj czeka na was prawda. Po to was wezwałam. Wy wydaliście się na to najbardziej dorośli. Inni mogliby tego nie wytrzymać - przyznała Neftyda.

- Ja? Ja nie jestem dorosły. Wszyscy uważają, że jestem głupi i nieodpowiedzialny! - krzyknął Alfie.

- Widziałam co potrafisz. Tworząc duet potraficie wszystko. Przyda się i twoja wiedza naukowa i twój spryt - powiedziała bogini.

- Kiedy znowu cię zobaczę? - spytałam. Neftyda popatrzyła na mnie troskliwym wzrokiem i odpowiedziała:

- W śnie - zniknęła i znowu zobaczyliśmy labirynt.

- Wchodzimy? - spytał Alfie.

- Musimy - powiedziałam i weszliśmy w otchłań. Krzew za nami zarósł i wokół zapadła ciemność. 

- Alfie! Alfie! Czemu puściłeś moją rękę? - spytałam ale nikt nie odpowiedział. Wiedziałam, że tak będzie ale noi tak nie dotarło to do mnie. Właśnie zostałam sama wśród pułapek. Popiegłam przed siebie a wszystko za mną zamknęło się zamykając mi wyjście na świat.

- Po co rodzicom Sary labirynt w piwnicy? - spytałam sama siebie. Zawsze kiedy się czegoś bałam rozmowa ze sobą mi pomagała. Bo w końcu kto zna mnie lepiej niż ja sama?

- Po co mi zeszyt do geografii? - usłyszałam głos za rogiem. Poszłam tam i zobaczyłam scene wyświetlaną przez gwiazdę nade mną. W scenie zobaczyłam Fabiana a za chwilę przeniosłam się do jego ciała. Prawdopodobnie labirynt chciał żebym poznała sekrety ludzi z Domu Anubisa. Fabian szedł z kolegą brzegiem basenu i niósł coś w ręcę ale nie zobaczyłam co to bo nie miałam władzy nad jego ciałem. Usiedli na murku obok basenu i wyciągneli zawartość woreczka. Były to narkotyki. Wzieli po jednym i wepchneli sobie do ust. Poczułam dziwne odrętwienie i Fabian wpadł do wody. Nie potrafił ruszać nogami ani rękami tylko patrzył się bezradnie w oddalającą się powierzchnie. Nagle zobaczyłam czerwone światło i wróciłam do labiryntu cała mokra.

- Faktycznie wątpie żeby Nina po tym nie oszalała! - przyznałam.

Nagle przede mną pojawiła się Amber na fioletowym koniu i pokazała gestem żebym za nią poszła. Posłuchałam jej i ruszyłam brzegiem rzeki która nagle pojawiła się obok mnie. Koń Amber odwrócił się do mnie i kopnął mnie w brzuch a ja wpadłam prosto do rzeki.

3 komentarze = ciąg dalszy

Mam nadzieję, że powrót Mary się wam podoba ;D

Oto właśnie powracam do internetu!

Mara♥